Huilen, boos zijn op mijn falende lichaam, machteloosheid en mijzelf opsluiten in huis. Het is allemaal voorbij gekomen de afgelopen tijd. Het is niet niks om twee miskramen kort na elkaar te krijgen en wat het nog extra moeilijk maakt is dat het al zoveel moeite heeft gekost om zwanger te worden. Ook al krijgt 1 op de 3 vrouwen een miskraam, het zet je leven wel enorm op zijn kop. Ik hoop je met dit artikel een idee te kunnen geven wat het met jezelf en je partner doet. Want ook hij verliest een kind die zo enorm welkom was.
Ieder lichaam is anders
Heen en weer geslingerd worden tussen blijdschap en verdriet en niet weten waar je aan toe bent. Toen we tijdens de echo te horen kregen dat het niet goed zat kon ik beide keren eigenlijk alleen maar huilen. Waarom wil het vruchtje niet groeien en wat staat ons nu te wachten? Ieder lichaam is anders dus er is niet één stappenplan te geven van hoe het zal gaan. Het fijnste is als je lichaam een miskraam zelf op gang brengt maar dat kan zomaar eens een paar weken duren. Als je in mijn geval twee weken lang met een dood vruchtje in je lichaam rondloopt, nog zwangerschapsverschijnselen hebt en iedere dag bang bent voor bloedverlies duren de dagen enorm lang. Elke echo bij het miskraamspreekuur toch nog hoop hebben maar ook de vrees dat het snel voorbij kan zijn. En als het zich niet aankondigt wat doe je dan? In ons geval had opwekken een goede uitkomst maar soms is een curettage de enige manier omdat Cytotec meer kwaad dan goed heeft gedaan. Wat ik alleen raar vind is dat je de miskraam thuis moet opwekken zonder enige begeleiding. Natuurlijk kan je het ziekenhuis ten alle tijden bellen maar hoeveel bloedverlies is normaal en wat kan je het beste doen in specifieke gevallen? Het blijft lastig.
Nazorg ontbreek en rouwen hoort erbij
En dan de nazorg, die is er eigenlijk niet! Voor de artsen en echoscopisten lijken miskramen haast de gewoonste zaak maar voor jou is het echt niet alleen maar opstaan en weer doorgaan. Het kan een traumatische gebeurtenis zijn waar je echt een rouwproces door moet. Net na de miskraam heb je nog geen idee wat het echt met je doet omdat je natuurlijk nog lichamelijk moet herstellen. Maar daarna komt de klap en zeker als je 2½ week later het pas geboren kindje van je zusje in je armen krijgt. Samen met je partner praten, jezelf de tijd gunnen en afleiding zoeken zijn onwijs belangrijk voor ons geweest. Schrijven heeft daarnaast ook heel veel voor mij betekend. Door mijn artikel heb ik veel persoonlijke en heftige verhalen gehoord. Ben je zelf open en eerlijk over wat het met je doet, dan zal een ander dit ook doen. Natuurlijk weet niet iedereen wat ze tegen je kunnen zeggen en krijg je ongevraagde adviezen waar je niet op zit te wachten. Filter er dus uit wat voor jou op dat moment helpt en van belang kan zijn. En ik kan je uit eigen ervaring vertellen je leert je echte vrienden kennen.
Vervolgstappen na een miskraam
Waar de één meteen weer verder wil gaan met proberen zwanger te worden, staat de ander even stil en neemt bewust de tijd om bij te komen. Niets is goed of fout. Niemand had kunnen voorzien dat ik meteen na de eerste ronde weer zwanger zou raken en ook deze vroegtijdig afgebroken zou worden. Waar het de tweede keer zelf op gang kwam zorgde dat niet voor minder pijn. Lichamelijk gelukkig wel maar een gevoel van falen komt dan echt meer en meer naar boven drijven. Vanuit het ziekenhuis mocht we nu een chormosomenonderzoek laten doen om zaken uit te kunnen sluiten. Echter is hier niets uit gekomen. Echt verwerken van de miskramen is moeilijk. Overal om mij heen zie ik zwangerschaps- en geboorteaankondigingen, updates en baby’s. Misschien gaat daar ook voor hen een moeilijke periode aan vooraf maar je wordt er wel steeds mee geconfronteerd. Geluk wordt makkelijker gedeeld dan verdriet en dat is logisch. Maar als mensen te krampachtig met je omgaan ben je daar ook niet mee geholpen. Door niet open en eerlijk te zijn kwets je mij veel meer. Ik kan wel wat hebben maar soms is het gewoon onwijs moeilijk dat mijn wens om moeder te zijn nog niet vervuld is.
Hoe ervaar jij dat er met miskramen om wordt gegaan?
Volg mindjoy op
Bloglovin | Instagram | Twitter | Facebook | Pinterest
Superheftig Anita! Ik ken je gevoel over AL die andere vrouwen die wel maar zwanger zijn waarbij het lijkt alsof ze daar geen enkele moeite voor hebben moeten doen. Maar wat je zegt: dat weten we natuurlijk ook niet. Goed dat je hierover schrijft, want dat wordt nog weinig gedaan kwam ik laatst achter. Heel vreemd trouwens dat er geen nazorg is, want niet iedereen zal dat willen, maar je wil toch wel de optie hebben. Heel veel sterkte, meer kan ik niet zeggen.
Thnx, ja een optie geven tijdens de nacontrole kan inderdaad helpend zijn!
Wat ik best moeilijk vond, was dat mensen zeiden ‘misschien is het wel beter’. Een kindje krijgen was op dat punt misschien ook niet verstandig, man en ik gingen net samenwonen en waren nog niet zo lang samen en ik studeerde nog, maar als je net een miskraam hebt gehad is dat nog steeds gewoon naar om te horen. Want hoe ongepland die zwangerschap ook was, hoeveel beter het misschien dan ook was dat we nog even geen kinderen kregen, het was wel mijn zwangerschap die ineens ook weer weg was.
En inderdaad, al die vrouwen die ‘ineens’ zwanger zijn, al die zwangere blogsters in de tijd dat we nog probeerden om kinderen te krijgen, die nu ondertussen allemaal kindjes hebben. Bij ons is het ook veranderd. Het is nog steeds niet verstandig, en dat wordt het misschien nooit, dus mijn kinderwens moest de prullebak in. Daar kunnen al die zwangere vrouwen niets aan doen, maar mijn hoofd ziet ze dus wel ineens al-le-maal lopen. Stom hoofd.
Oh nee, hier schrik ik echt van. Dat mensen dat zeggen. Ze proberen je wellicht te troosten, maar wat een manier… X
Wat een onwijs lompe en niet helpende reactie die gewoon echt niet kan! Wat zwaar om je wens in de prullenbak te moeten doen. Ik hoop van harte dat het steeds minder zwaar voor je wordt om de zwangere vrouwen en kindjes te zien.
Allereerst, ik heb het allemaal een beetje gemist sorry, maar wat ontzettend rot dat je dit mee moet maken en dat is zwanger worden niet makkelijk gaat.
Ik vind het treurig om te lezen dat er weinig nazorg is. Zeker als je de miskraam op moet wekken thuis en dan zit te wachten. Je weet helemaal niet wat je overkomt. Het lijkt me heel eng en verdrietig. Miskramen worden vaak een beetje afgedaan van ‘het hoort erbij’, ‘heel veel vrouwen krijgen een miskraam’. En dat is ook zo, maar dat doet niets af aan je gevoel. Daar staat iedereen anders in. Zeker als je, net als jij, moeilijk zwanger kunt raken. Dan ben je zo blij dat het gelukt is en daarna gaat het mis. Vreselijk!
Bij mijzelf was de eerste zwangerschap een buitenbaarmoederlijke. ’s Morgens ging ik voor de eerste echo, ik was ongeveer 10 weken zwanger, en ’s avonds lag ik op de operatietafel en werd mijn eileider verwijderd. Hoewel de gevolgen nog wat groter waren, ik raakte een eileider kwijt, is het natuurlijk ook een miskraam. Gek genoeg was ik toen heel nuchter. Misschien ook omdat ik in twee pogingen zwanger was en het allemaal zo snel ging. Pas toen we voor de tweede keer gingen probeerden realiseerde ik me pas goed wat er gebeurd was en wat de gevolgen waren.. ik had per slot van rekening nog maar 1 eileider en ik had een grote kans op herhaling. Aan het einde van de rit mag ik niet klagen, ik heb twee gezonde kinderen mogen krijgen. Ik hoop echt dat het jullie ook gegund is!
Helemaal niet erg, je kan niet alles van iedereen bijhouden. En daarnaast heb ik maar 1x eerder een artikel erover geschreven! Ja dat opwekken was onwijs heftig en raar om het thuis te moeten doen. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is ook heftig zeg maar gelukkig heb je nu twee gezonde dametjes op de wereld gezet. Maar dat neemt niet weg dat er een heftige tijd aan vooraf ging!
Ik denk ook dat er niet voldoende aandacht is voor een miskraam. Ik heb bij een huisarts gewerkt en ook daar was er niet veel aandacht voor. Goede nazorg lijkt me erg belangrijk.
Ik weet niet goed wat te zeggen. Ik voel je verdriet zo enorm. ♥
Thnx lieverd ♥
Vind het zo erg voor jullie 🙁 Ondanks dat een miskraam iets is wat iedereen kan overkomen is het alsnog heel erg moeilijk. Ik heb het zelf nog niet meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat zoiets ontzettend moeilijk en pijnlijk moet zijn. Ik hoop zo dat het jullie alsnog gegund is om trotse ouders van een klein wondertje te mogen worden.
Dat lijkt me enorm moeilijk om dragen, en nog extra wanneer het zwanger worden al moeilijk verliep. Veel sterkte! x
Ik vind dit zo vreselijk en verdrietig voor jullie…
Ken het niet vanuit mezelf, maar wel van mijn zusjes, zo verdrietig en oneerlijk…
Dat het allemaal dan ook nog niet vanzelf gaat maakt het misschien extra pijnlijk, ook dat maak ik op dit moment met een vriend van dichtbij mee
Hele dikke knuffel
xoxo
Ook vanaf de zijlijn meemaken is moeilijk en zwaar. Sterkte voor je vriend!
Wauw meis .. wat een heftig verhaal. Knap dat je het zo op schrijft en wat mensen allemaal zeggen, lekker laten gaan. Het gaat goed komen, daar geloof ik in.
Thnx ♥
Het lijkt me zo heftig om een miskraam te krijgen. Je hebt heel erg mooi beschreven wat er allemaal bij komt kijken. Ik denk ook dat je het inderdaad met een rouwproces kan vergelijken en dat het veel tijd nodig heeft om het te verwerken. Dat het op dit moment nog niet gelukt is om zwanger te worden maakt het denk ik nog eens extra zwaar. Ik blijf in ieder geval hopen en duimen voor jullie dat jullie kinderwens vervuld zal gaan worden. Knuffel!
Een rouwproces is het zeker! We blijven hopen, thnx!
Het is allemaal zo heftig, en mensen denken dat ze je troost geven, maar het effect is compleet tegenovergesteld. Dat is onwetendheid en gebrek aan empathie. En laten we het beestje ook maar bij z’n naam noemen, sommigen zijn gewoon te veel met zichzelf bezig.
Ik denk aan je en leef met je mee! Het komt goed. Op wat voor manier dan ook. X
Thnx ♥ Dat mensen meer met zichzelf dan met anderen bezig zijn is zeker waar!
Ik heb geen ervaring er mee, maar weet wel de dingen die jij me vertelt. Soms zal ik misschien ook de verkeerde dingen zeggen, maar ik zeg liever de verkeerde dingen terwijl ik het goed bedoel (en dat weet je), dan dat ik niks zeg en niets van mezelf laat weten. Zoals je zegt, op zulke momenten leer je je vrienden kennen… Dikke knuffel
Waardeer je interesses en vragen ook zeker, thnx lieverd ♥
Vreselijk dat je zoiets moet meemaken 🙁 Dkke knuffel!
Lieve Anita,
Ik was oprecht blij toen ik je weer meer online zag. Ik kan dan niet meepraten over hoe het is maar het lijkt mij een enorme impact hebben op je lichaam, je relatie en eigenlijk alles. Machteloos ben je. Het lijkt mij ook heel naar omdat het de vrouw is in de relatie die het helemaal voelt en de partner die machteloos staat.
Ik vind het heel knap dat je hier open en eerlijk over spreekt en ik hoop echt dat het allemaal goed komt.
Ja het gaat ook zeker wat beter en het bloggen lukt gelukkig ook weer! Machteloosheid is een juiste benaming en hoop dat ik anderen met mijn verhaal kan helpen!
Mooi artikel, goed geschreven en wat een verhaal! Ik hoop dat dit artikel je helpt en dat het anderen kan helpen. Ik duim verder voor je.
Hele dikke knuffel X
Thnx meis ♥
Erg heftig om te lezen. Ik moet zeggen dat ik er in mijn omgeving (nog) niet mee te maken heb gekregen, vrienden en kennissen zitten nog meer in de afstudeer- en samenwoon-fase. Ik kan er dus verder niet over meepraten, maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Wat moet dat een woelige periode met heftige gevoelens zijn, al helemaal als mensen in je directe omgeving wel een gezond kindje krijgen. Ik had ook geen idee dat nazorg er amper is, bizar eigenlijk…
Wow je bent mijn naamgenoot en wat je schreef is mijn ook gebeurt..
Mijn 2 zwangerschap eindigde in 1 miskraam die ook opgewekt werd door medicatie..
De vruchtjes je 2 stonden nog niet af en heb nogmaals 10 pillen moeten gebruiken om mijn 2 kleintjes af te moeten staan.
1 heftige tijd die me veel verdriet deed en nog..
3 weken geleden deed ik 1 test en was ik weer zwanger en ben ik vorige week door 1 miskraam weer het vruchtje verloren maar nu doordat mijn lichaam het afstoote..
De pijn wil je niet voelen..
De mensen die zrggen stopt er nu maar mee want je bent 39 dus dat haalt toch niets uit is nog pijnlijker..
Wat een misplaatste reactie zeg! Heel veel sterkte met het verwerken van je tweede miskraam, wat kort geleden nog.
Jemig wat een heftige blogpost. Zit met een brok in mijn keel te lezen, wat kan jij je goed uitdrukken, daar heb ik echt respect voor. Ik herken het heel goed wat je zegt, vooral wat betreft de nazorg die er gewoon niet is. Je moet alles zelf maar uitvogelen en niemand in het ziekenhuis lijkt echt te weten hoe je hiermee om moet gaan of überhaupt wat er in je lichaam gebeurt. Ik ben na mijn eerste miskraam niet meer zwanger geweest (nu zo’n 7 maanden geleden) dus ik weet niet hoe het is om het zo snel alweer mee te maken, maar ik wens je alle sterkte die je nodig hebt en ik hoop dat je gauw een positief bericht mag delen. Geef de hoop niet op!
Oh wauw dank je! Ik hoop dat we het beide nooit meer hoeven mee te maken en het niet lang meer hoeft te duren voordat we positief nieuws mogen delen!
Lieve Anita je bent enorm dapper en ik weet ook zeker dat t goed komt, hoe dan ook. Soms weet je ook niet goed wat je moet zeggen maar n knuffel doet altijd zn werk!
En daar ben ik dan ook erg dankbaar voor!
Ook ik heb in korte tijd 2 miskramen gehad, inmiddels is dat meer dan 10 jaar geleden.
Ik vind het nog steeds vreemd dat er zo weinig aandacht voor is vanuit de medische kant, ik denk dat dat ook veel met de onmacht te maken heeft van medici. Ze worden opgeleid om mensen beter te maken en als dat niet lukt of niet kan hebben ze vaak geen idee hoe ze daarmee om kunnen gaan.
Dat de psychische en sociale impact nog steeds wordt onderschat is voor mij één van de redenen geweest om daar mijn werk van te maken. Gelukkig komt er al wel wat meer openheid, onder andere door blogsters zoals jij die erover (durven) schrijven en praten.
Lieve groet, Irene Otto