Voor wie wel eens mijn what’s on my mind rubriek heeft gelezen weet dat er bij mij PCOS is vastgesteld. Als je na vijftien jaar stopt met de pil dan weet je dat het even kan duren voordat alles weer op gang komt. Maar ik ben juist aan de pil gegaan omdat mijn cyclus toen ook al niet echt goed verliep. Het is namelijk niet normaal als je een cyclus hebt van tweemaal per jaar. Dus met dit gegeven vroeg ik bij de huisarts om een doorverwijzing naar de gynaecoloog en gingen R. en ik de medische molen in.
Hormoonbehandelingen
Gesprekken volgen, onderzoeken worden gedaan en dan komt eruit dat ze PCOS bij je vaststellen. In mijn bloed was dit niet zichtbaar maar alle andere symptomen wezen wel in die richting. Wil ik zwanger worden dan moet ik starten met hormoonbehandelingen, zonder medische hulp zal dat ontzettend moeilijk worden. Eerst wordt mijn menstruatie opgewekt, waarna ik Clomid moest gaan slikken. Hiermee wordt een eisprong uitgelokt om zo je vruchtbaarheid en kans op een zwangerschap te vergroten. Dit middel kan twee keer opgehoogd worden als er geen effect optreedt. Hormoonbehandelingen zijn best pittig kan ik je vertellen. Opvliegers, duizeligheid, verminderde energie en stemmingswisselingen zijn aan de orde. Na iedere behandeling kom je een aantal keer op controle in het ziekenhuis om middels een echo te kijken hoe de eicellen gegroeid zijn. Als deze goed gegroeid zijn krijg je een ‘opdracht’ mee en is het afwachten of het eventueel gelukt is. Omdat dit middel je eierstokken licht overstimuleert bestaat de kans op een meerlingzwangerschap, zeker bij een grotere dosering. In het begin is het voor jezelf en de echoscopisten nog erg aftasten hoe de Clomid bij je aanslaat en jouw cyclus dan verloopt. Zelf kan je natuurlijk ovulatietesten doen om de LH-piek te meten om er zo ook invloed op uit te kunnen oefenen.
Spanningen en moeilijkheden
Iedere keer wanneer je in het ziekenhuis komt, en dat is veel, zit je in spanning te wachten hoe je eicellen gegroeid zijn. Slaat de Clomid aan en wanneer zal de LH piek optreden? Je wordt steeds van de ene in de andere emoties geslingerd en weet nooit wat je te wachten staat. Als je zwanger wil worden op de natuurlijke manier is dat ook het geval maar dan zitten de bezoeken aan het ziekenhuis er niet bij en dat maakt het soms wel wat moeilijker. En toen was daar op 8 oktober ineens een positieve zwangerschapstest. Vol ongeloof staarden we naar deze test en daarom deed ik er de dagen daarna nog maar twee. Omdat ik al in het traject zit zijn de lijnen met het ziekenhuis kort en half oktober kreeg ik mijn eerste echo. Er werd een vruchtzak waargenomen maar we waren nog iets te vroeg langsgekomen dus feliciteerde ze ons heel voorzichtig. Anderhalve week later was daar de tweede echo en helaas moest ze constateren dat het er niet goed uit zag. Dit kwam als een klap bij ons binnen en we zaten dan ook verslagen in de auto terug naar huis. Een week later werden wij al verwacht bij het miskraamspreekuur om de mogelijkheden te gaan bespreken.
Geluk en verdriet liggen dicht bij elkaar
Was je eerst nog voorzichtig blij dat je zwanger bent, moet je nu na gaan denken over het afbreken van de zwangerschap. Je kan afwachten, het opwekken met Cytotec of gaan voor een curettage. De laatste optie willen ze in ons ziekenhuis alleen toepassen als het echt niet anders kan en zelf wilden we daar ook nog niet aan. Want stel dat ze het verkeerd gezien hebben bij een eerdere echo en je toch een gezonde zwangerschap afbreekt. We zijn tweemaal bij het miskraamspreekuur geweest en kozen er in eerste instantie voor om af te wachten. Helaas liet mijn lichaam geen tekenen zien van een naderende miskraam en nam ik de opwekkers mee naar huis. Afgelopen maandag was het dan zover en bracht ik de tabletten in. Een miskraam zou na 3-4 uur moeten optreden dus ik wachtte gespannen af wat er zou gaan gebeuren. Na zes uur kreeg ik hevige krampen en twee uur later weer. Tevens ging het gepaard met darmklachten en moest ik zelfs een keer overgeven. Rond middernacht, 10 uur na inbrengen, startte de bloeding en lag de intacte embryo ineens in het toilet. Poeh wat was dat heftig om te zien want je zag gewoon een hoofd, arm en been. Een klein mini mensje dus. En zo dacht je dat het voorbij was maar dan komen de krampen gisteren in alle hevigheid weer terug. Bleek er nog wat uit te moeten. Nu is het nog afwachten of ik helemaal ‘schoon’ ben tijdens de nacontrole die eind volgende week plaatsvindt. Anders kan het nog zo zijn dat er een curettage plaats moet gaan vinden.
Aan de ene kant is het prettig om te weten wat ik zwanger kan worden en is het ook redelijk snel gelukt. Ik heb namelijk nog maar vier hormoonbehandelingen ondergaan. Maar het is ontzettend heftig om mee te maken en gun het echt niemand.
Update: gelukkig was een curettage niet nodig en was ik ‘schoon’ genoeg bevonden.
Praten over miskramen, rust daar nog een taboe op vind je?
Jeetje Anita, wat ongelooflijk heftig dit. Het spijt me zo ontzettend voor je (jullie). Ik denk dat er zeker een taboe heerst op het spreken over miskramen. Ik hoop dat je het aan vrienden en familie kwijt kunt, zodat jullie dit niet helemaal alleen hoeven te verwerken. En natuurlijk is het fijn dat je nu weet dat je zwanger kunt worden, maar dat neemt het verdriet dat je nu hebt niet weg. Hele dikke kus en knuffel!
We kunnen het gelukkig zeker bespreken met vrienden en familie dus alleen staan we niet!
Zo ontzettend heftig en verdrietig voor jullie, maar hoe mooi dat je zegt dat je weet dat je zwanger kunt worden. Ik vind dat dit soort onderwerpen gewoon bespreekbaar moeten zijn, alles moet altijd maar wegmoffelt worden of mag niet over gesproken worden. Ik denk aan je, maar dat weet je inmiddels
Wat ontzettend heftig moet dit zijn! Knap dat je hier wel zo open over bent. Ik denk inderdaad dat er niet echt over gepraat wordt en miskramen een beetje in de taboesfeer gehouden worden. Heel veel sterkte meis. ..
Jeetje mina wat heftig Anita. Wat vreselijk naar om te lezen 🙁 Ik wens je veel sterkte en kracht toe. <3 liefs!
Jeetje Anita, wat heftig allemaal. Ik vind het heel erg voor jou en jullie. Hopelijk kunnen jullie er met elkaar en jullie omgeving goed over praten, want dat verdriet hoeft niet weggestopt te worden en mag er zijn. Ik wens je veel kracht toe!
Verdriet is er zeker en we praten er gelukkig veelvuldig met anderen en elkaar over!
Wat heftig :'(, sterkte
Wat heftig om te lezen, krijg gewoon kippenvel 🙁 Lijkt me echt pijnlijk om dit ook te zien.. Weet de juiste woorden niet echt te vinden… Vind het alleen heel erg rot voor jullie. Ik hoop zo dat het jullie gegund is om alsnog een gezond kindje te mogen krijgen.
Ik denk dat er wel een soort van taboe over heerst. Maar door erover te praten voelen meer vrouwen misschien de behoefte om hierover te praten.
Het zien was nog het meest heftige idd! Nogmaals super bedankt voor je lieve kaartje Nina!
Oh meisje, ik wist het natuurlijk al, maar vind het nog moeilijk om te lezen.
Ik gun jullie zoveel meer.. En ja, je kunt zwanger worden dat is het positieve wat je eruit kunt halen maar het blijft rot.
Hoop dat de toekomst wel wat moois gaan brengen en als ik iets voor je kan doen, vertel het me…
Zo goed dat je hier over schrijft! Een dikke knuffel. Er rust denk ik nog wel een taboe op maar hoe meer wij vrouwen erover praten hoe meer begrip. Heel veel liefs en sterkte de komende tijd (een mede PCOS’er)
Bedankt voor je reactie Jeanine! Heb gelezen dat het bij jou ook niet zo gemakkelijk gaat, jij ook veel sterkte!
Dankje. Nee helaas zit het op dit moment hier ook even niet mee, de hormoonpillen doen hier echter goed hun werk. Liefs
Jeetje wat ontzettend heftig Anita! Ik heb er haast geen woorden voor. Vreselijk om de embryo zo te zien liggen. Wat een verdrietige periode moet dat zijn (geweest). Heel veel sterkte, ik hoop van harte dat het in de toekomst wel gaat lukken!
Ja Anita zo heeft ieder mens zijn verhaal. Maar soms zitten daar wel héle verdrietige pagina’s in. Héél goed en dapper dat je het met ons deelt want zoiets moet je niet in je eentje verwerken, daar heb je de mensen om je heen heel hard bij nodig. Daarom geen taboes over zoiets! Heel veel kracht én hoop wens ik jullie. En hulp is dichtbij hè…..
Heel fijn dat jullie gisteren even langs zijn geweest. Het doet ons goed om erover te praten en de steun van de mensen om ons heen ook te voelen!
Ook ik wist het al maar niet het hele verhaal. Je kan er met mij altijd over praten hè ook al is het nog niet erg lang geleden dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ik hoop dat steeds meer vrouwen die een miskraam hebben gehad dit durven/willen delen want laat dit geen taboe (meer) zijn. Doe rustig aan meis en ik kom je snel een dikke knuffel geven.x
I’m so sorry….
Wat heftig. Ik hoop en wens jullie een gezonde en goede zwangerschap toe en dat jullie daarna kunnen genieten van een gezond kindje.
Ik vind het knap dat je hier open en eerlijk over spreekt op je blog.
Praten en schrijven helpt en ik hoop echt dat degene die het meemaken hierover blijven praten met de mensen om hen heen!
Jeetje, wat ongelooflijk heftig! En zo goed en dapper dat je dit deelt. Wat volgens mij heerst er nog altijd redelijk een taboe op. Mensen die graag een kindje willen gaan vaak door een traject waarover niet snel gesproken word. Maar door er open over te zijn wordt er wel vaak duidelijk hoe zwaar dat traject soms is.
Sterkte voor nu en heel veel succes voor de toekomst.
Geen woorden heb ik hier voor. Wat heftig voor jullie om dit mee te moeten maken. Natuurlijk heel fijn om te weten wat je wel zwanger kan worden, maar als zoiets als dit gebeurd, dat wens je niemand toe. Ik vind het heel knap dat je je verhaal hebt neergezet en vind ook zoeker dat dit bespreekbaar moet zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Dikke knuffel voor jou!
Oh, Anita, wat ongelofelijk erg voor jullie! Ik stuur een dikke knuffel op naar jou!
Volgens mij rust er zeker een taboe op miskramen. Op vruchtbaarheidsbehandelingen volgens mij ook. Ik denk dat veel vrouwen, alsook mannen, het gevoel hebben dat ze gefaald hebben. En dat maakt het moeilijk om er over te spreken, zelfs bij vrienden en familie.
Falen is zeker iets wat meespeelt, je lichaam doet niet datgene wat ervan verwacht wordt!
Oh joh, wat heftig! Kan me helemaal voorstellen hoe naar dit moet zijn voor jullie, ondanks dat het dan fijn is om te weten dat de behandelingen in iedere geval succes hebben. En goed dat je erover vertelt. Heel veel sterkte komende tijd en hopelijk met een heel mooi resultaat!
Jemig Anita.. Hier ben ik even stil van.
Wat naar dat het je veel moeite kost om zwanger worden. Vind het zo knap dat je dit zo durft te vertellen.
Ik hoop en wens voor jullie dat er nog een zwangerschap komt die wel goed gaat. Zou het jullie zo gunnen!
Wat ontzettend verdrietig zeg. Met een brok in mijn keel gelezen. Hebben jullie nog afscheid genomen van jullie kindje? Ik weet dat het een embryo is, maar toch zo heftig!
We durfden het niet door te spoelen omdat het zo herkenbaar was dus hebben er zeker op onze manier afscheid van genomen.
Poe, Anita wat een triest verhaal, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vind het heel knap en goed dat je het met anderen deelt. Ik vind dat er geen taboe hoeft te zijn. Het zijn dingen die gebeuren en als je er over kunt praten met anderen weet men ook wat er speelt en zoals het spreekwoord zegt gedeelde smart is halve smart. Als anderen het weten kunnen ze er ook rekening mee houden en is het voor jezelf makkelijker om erover te beginnen.
Ik wens jullie heel veel sterkte want het is toch een rouwproces waar jullie doorheen moeten en wens jullie toe dat het hopelijk snel goed mag gaan.
Misschien kan voetreflextherapie een ondersteuning zijn? Toen ik in 2001 bij een therapeute onder behandeling was kwamen daar veel vrouwen die moeite hadden om zwanger te raken en de therapeute was dan altijd heel enthousiast als ze na verschillende behandelingen zwanger waren. Heb je behoefte aan een luisterend oor, weet dan dat ik er voor je ben!
Heel veel liefs, Franca
Als anderen het weten kan je er inderdaad samen over praten en ik denk dat het zeker helpt met de verwerking ervan!
Jeetje Anita, wat heftig om dit te lezen. Ik ben er echt even stil van. Het moet vreselijk zijn om dit mee te maken, echt heel erg naar voor jullie. Wel heel sterk dat je hier iets over schrijft, bijzonder om het taboe te doorbreken. Heel erg veel sterkte <3. Ik hoop zo erg dat het in de toekomst wel gaat lukken!
ik hoorde het gisteren van R. en ben er heel verdrietig om. Ik was zó graag bij jullie op kraamvisite gekomen…
Heel veel sterkte samen en geef de moed niet op he!
big hug,
xxx
Wil
Dank je Wil!
Wat schrik ik van je artikel. Het maakt me stil. Ik wil je vanuit hier een hele dikke digitale knuffel geven, X
Thnx lieve Els!
Ik lees dit stuk echt met de tranen in mijn ogen. Heel erg heftig meis. Dapper dat je erover schrijft. Heel veel sterkte met het verwerken van deze klap. Knuffel!
Jeetje wat ontzettend heftig. De hulp bij het zwanger worden maar al helemaal het zo afloopt. Heel veel sterkte!
Jeetje heftig allemaal! Heel verdrietig dat het nu zo moest lopen 🙁 ik ken het opwekken van de miskraam, ben nog nooit zo ontzettend ziek geweest als na die pillen.. Ik hoop dat je het kunt verwerken en dat het voor jullie snel raak zal zijn! En dit kindje is straks het beschermengeltje in je buik voor zijn/haar broertje of zusje <3
Ik vind de laatste zin van IJlien erg mooi en ik geloof hier ook zeker in.
Lieve IJlien, wat heftig dat je dit ook mee hebt moeten maken! Die pillen doen inderdaad veel met je lijf, ik hoop echt dat het ons weer gegund is!
Hey meis, super knap dat je je verhaal hier deelt!! Nogmaals heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Ik was zelf ook gediagnosticeerd met PCOS en ik weet hoeveel verdriet het kan doen. De onzekerheid, het je niet vrouwelijk voelen.. Gelukkig weet je dat je zwanger kan worden, wellicht is dat een hele kleine troost. Ik sluit me verder aan bij de laatste zin van IJlien.
Het is zo verschrikkelijk klote allemaal. Ik heb het (bijna) allemaal ook mee gemaakt. Wat ontzettend verdrietig dat het is mis gegaan en wat heftig dat je het embryootje zag. Knap dat je het wilt delen. Daar had ik destijds echt geen behoefte aan, ook omdat veel mensen het toch niet echt begrijpen en dan dingen zeiden die ik niet wilde horen (en die ook niet netjes waren eigenlijk). Zo van ‘volgende keer beter’. Alsof je een examen gedaan hebt of zo.
Ik wens je veel sterkte en nog meer van al het goede. Neem ook de ruimte om de miskraam een plek te geven. Het is allemaal niet mis wat de hormonen en het hele proces met je doen en soms heb je niet eens tijd dingen te verwerken omdat je dan al weer bezig bent met de volgende poging. En als je een keer wilt kletsen, dan weet je me te vinden. X
Och. Ik krijg een brok in mijn keel. Wat ontzettend verdrietig en moeilijk. Wel heel erg goed dat je dit zo van je afschrijft, ik hoop dat dit je kan helpen in het verwerkingsproces. Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt in mijn directe omgeving en vind het zo verschrikkelijk, ik wens je veel liefs en sterkte toe.
Heel veel sterkte en liefde gewenst. Goed van je dat je er over praat en het deelt! liefs x
Jeetje, wat ontzettend heftig en wat knap dat je erover schrijft. Ik weet verder niet zo goed wat ik kan zeggen in zo’n situatie als deze, maar wilde je laten weten dat ik het gelezen heb en aan je denk.
Ja een miskraam krijgen is heftig, zelf een half jaar geleden een miskraam gehad. Maar ik vond het lichamelijk erger dan de miskraam zelf. Maar dat komt omdat 5 maanden eerder me zoontje al verloren had die maar 4 maanden bij ons mocht zijn.
Maar al je toekomst plannen raken in de war, en je moet opnieuw die medische molen in. Voor mij zit ik al voor de derde keer in die molen. En nog met lege handen zitten.
Sterkte
Poeh Debbie wat onwijs heftig. Volgens mij heb ik dat toen wel meegekregen van je zoontje. Ja die medische molen is pittig. Ik duim ook ontzettend voor jou!
Na aanleiding van je reactie op mijn eigen verhaal, kwam ik op deze blogpost terecht. Wat knap dat je dit gedeeld hebt! Ik denk dat er zeker nog een taboe op rust, mijn ervaring is dat mensen het wegwuiven (“Ah joh, gewoon ontspannen, dan komt het wel!”) en bijna bang lijken om met die bijkomende emoties geconfronteerd te worden. Maar het gebeurd zo veel! En als niemand erover praat, dan weet je dat gewoon niet. Heel veel sterkte Anita!